This introductory chapter reviews research on future-oriented mental time travel to date (the past), provides an overview of the contents of the book (the present), and enumerates some possible research directions suggested by the latter (the future).

How to account for the power that art holds over us? Why do artworks touch us deeply, consoling, transforming or invigorating us in the process? In this paper, we argue that an answer to this question might emerge from a fecund framework in cognitive science known as predictive processing (a.k.a. active inference). We unpack how this approach connects sense-making and aesthetic experiences through the idea of an ‘epistemic arc’, consisting of three parts (curiosity, epistemic action and aha experiences), which we (...) cast as aspects of active inference. We then show how epistemic arcs are built and sustained by artworks to provide us with those satisfying experiences that we tend to call ‘aesthetic’. Next, we defuse two key objections to this approach; namely, that it places undue emphasis on the cognitive component of our aesthetic encounters—at the expense of affective aspects—and on closure and uncertainty minimization (order)—at the expense of openness and lingering uncertainty (change). We show that the approach offers crucial resources to account for the open-ended, free and playful behaviour inherent in aesthetic experiences. The upshot is a promising but deflationary approach, both philosophically informed and psychologically sound, that opens new empirical avenues for understanding our aesthetic encounters. -/- This article is part of the theme issue ‘Art, aesthetics and predictive processing: theoretical and empirical perspectives’. (shrink)

Mit den Werken von Jean-Jacques Rousseau, Georg Wilhelm Friedrich Hegel und Karl Marx erscheinen in einem Abstand von knapp einhundert Jahren einschlägige Gründungstexte der Sozialphilosophie. Allen drei Autoren ist dabei das Vorhaben gemein, sich kritisch-reflexiv mit den Wandlungen ihrer jeweiligen Zeit auseinandersetzen zu wollen: Rousseau im absolutistischen Frankreich Hege! im agrarischen Preußen und Marx im industrialisierten England: Trotz der unterschiedlichen historischen und nationalen Kontexte gibt es dabei ein verbindendes Moment zwischen den drei Autoren. Sie alle versuchen nämlich, die sozialen (...) Pathologien ihrer Zeit als Pathologien der Anerkennung zu verstehen. Soziale Desintegration, so ihre Überzeugung, darf nicht allein vor dem Hintergrund materieller Ungleichheit verstanden werden, sondern muss selbst noch einmal als Ausdruck verweigerter Teilhabe gedeutet werden. Die Arbeiten von Rousseau, Hegel und Marx zeichnen sich nun dadurch aus, diese grundlegende Einsicht auf ganz unterschiedliche Art und Weise zu einer je spezifischen Pathologiediagnose ausgeweitet zu haben: Während Rousseau das Phänomen der Anerkennungsbesessenheit in den Mittelpunkt seiner Überlegungen rückt, ist es bei Hegel das Phänomen der Anerkennungsabhängigkeit und bei Marx das Phänomen der Anerkennungsvergessenheit . (shrink)

Karl Pearson is the leading figure of XX century statistics. He and his co-workers crafted the core of the theory, methods and language of frequentist or classical statistics – the prevalent inductive logic of contemporary science. However, before working in statistics, K. Pearson had other interests in life, namely, in this order, philosophy, physics, and biological heredity. Key concepts of his philosophical and epistemological system of anti-Spinozism (a form of transcendental idealism) are carried over to his subsequent works on (...) the logic of scientific discovery. This article’s main goal is to analyze K. Pearson early philosophical and theological ideas and to investigate how the same ideas came to influence contemporary science, either directly or indirectly – by the use of variant theories, methods and dialects of statistics, corresponding to variant statistical inference procedures and their specific belief calculi. (shrink)

WEBARTIGOS -/- KARL MARX: TRABALHO E CLASSES SOCIAIS Publicado em 12 de June de 2019 por Emanuel Isaque cordeiro da silva -/- KARL MARX: TRABALHO E CLASSES SOCIAIS(1) -/- KARL MARX: WORK AND SOCIAL CLASSES -/- Alana Thaís Mayza da Silva - CAP-UFPE(2) Eduarda Carvalho da Silva Fontain - CAP-UFPE(3) Emanuel Isaque Cordeiro da Silva – IFPE-BJ, CAP-UFPE e UFRPE(4) -/- Dentro do mundo marxista, como para a Sociologia, a fundamental e principal obra de Karl Marx (...) foi O capital (1867 o primeiro volume e os demais volumes -2- foram publicados pós-morte de Marx, em 1883). Karl Marx é considerado um dos maiores pensadores da Economia, da Sociologia e da Filosofia de seu tempo até os dias atuais. Seus estudos centraram-se na devassa dos nexos de força entre os sujeitos. Para Marx, a principal questão para a elucidação das metamorfoses sociais é o nexo conflituoso entre forças sociais, isto é, entre esferas sociais divergentes entre si e com interesses completamente contrários. -/- Nessa perspectiva, Marx explana: -/- A história de toda a sociedade até aqui é a história de lutas de classes. [Homem] livre e escravo, patrício e plebeu, barão e servo [Leibeigener], burgueses de corporação [Zunftbürger] e oficial, em suma, opressores e oprimidos, estiveram em constante oposição uns aos outros, travaram uma luta ininterrupta, ora oculta ora aberta, uma luta que de cada vez acabou por uma reconfiguração revolucionária de toda a sociedade ou pelo declínio comum das classes em luta. [...] A moderna sociedade burguesa, saída do declínio da sociedade feudal, não aboliu as oposições de classes. Apenas pôs novas classes, novas condições de opressão, novas configurações de luta, no lugar das antigas. A nossa época a época da burguesia, distingue-se, contudo, por ter simplificado as oposições de classes. A sociedade toda cinde-se, cada vez mais, em dois grandes campos inimigos, em duas grandes classes que diretamente se enfrentam: burguesia e proletariado. (MARX e ENGELS, 1988).(5) -/- A alegação principal de Marx é a de que os corpos sociais se fracionam em esferas ou classes sociais. Esse fracionamento é consequência de um processo histórico de embates em que uma das esferas/classes torna-se hegemônica e imperante e acaba subjugando os interesses das demais classes. No capitalismo, o filósofo observa que a chamada burguesia(6), tornou-se hegemônica e imperante em todo os países industrializados. A burguesia, primeiramente venceu a nobreza e a hegemonia do feudalismo, o sistema que imperava na Europa até a Revolução Francesa e, posteriormente, instaura um novo tipo de sodalismo(7). A elite(8) ou a alta sociedade, ou ainda, os burgueses, passaram a designar e constituir as formas de governo, a cultura e a política, de acordo com seus interesses. Isso implica dizer que as regras sodalísticas, as leis instauradas mediante o diálogo social e os magistrados, as normas coercitivas ou não, os gostos e os arquétipos de consumo, de estruturação e conformação da economia, da ciência e da política passaram a ser estabelecidas e designadas pelos anseios e interesses da elite. Isto é, o corpo social capitalista em que subsistimos tem como primordial finalidade a reprodução da forma de vida da elite, alicerçada na formação do lucro e arquitetada na produção de mercadorias. Para demonstrar o feitio de vida da elite, é imprescindível que haja uma esfera que produza as mercadorias, cujo trabalho dessa classe produtora é explorado pelos capitalistas. Com efeito, ao passo em que se constitui historicamente uma classe de elite, também é formada uma esfera antagônica à burguesia, que nada mais é do que a classe dos trabalhadores, ou como Marx designa de proletariado(9). Diante do processo histórico de estruturação e organização do capitalismo, a elite que acabara de nascer já gozava da exploração do trabalho de pequenos produtores. Logo, ao passo da ascensão desse feitio de produção, a elite torna-se imperante e o coletivo de laboradores, antigos servos e agricultores, também ascende vigorosamente conformando-se em um feitio de proletariado industrial. Logo, as esferas sociais essenciais do corpo social capitalista são a elite de burgueses (a classe capitalista, que detém o poderio) e os laboradores ou o proletariado. -/- Não obstante, aparecem algumas indagações quanto ao dualismo burgueses e proletários, e uma das principais questões gira em torno do por que a classe laboral deixa ser explorada? E por que não há uma equidade econômica entre os sujeitos? Segundo o filósofo, ao longo da História, a esfera laboral foi desapoderada de seus meios de produção, isto é, de suas propriedades, de suas ferramentas e de seus locais de trabalho. A elite que se empoderou dos meios de produção dos trabalhadores, passaram a subjugar os trabalhadores a vender seu trabalho em troca de um salário.(10)(11) Com a desapropriação de suas posses e a oferta de empregos para subsistência, os trabalhadores são submetidos a oferecer seu labour-power(12) a determinado salário, a certas condições e jornadas de trabalho, a um ritmo ditado pelo burguês e, sobretudo, a uma certa demanda de produtividade. Com todas essas determinações da elite, a esfera laboral não tem escolha. Se o trabalhador quiser sobreviver nesse mundo capitalista, deve a todo momento vender seu labour-power a um capitalista, seja no meio comercial, seja no meio industrial, seja numa instituição de ensino particular ou até mesmo à campo, cortando cana-de-açúcar para uma usina produtora de álcool. A esfera capitalista (elite) tem como ponto motriz de sua imperância a reprodução e a exploração do trabalho. Para tanto, a produção industrial caba se tornando cada vez mais incrementada, tanto na esfera dos feitios de gerência quanto as novas tecnologias que são introduzidas para maximizar a produção e produtividade. Com efeito, surgem implicações como o por que é tão essencial a introdução de mais e mais tecnologias para desenvolver a produção de mercadorias? O filósofo entende que quanto mais o trabalhador é comedido, maior será sua produtividade, todavia menor será seu poder político no corpo social. Dessarte, a permuta do trabalhador por uma máquina é uma tendência do capitalista para obtenção maximizada de mercadorias, ascendendo a produtividade da atividade laboral. Vale salientar que com a máquina a produção ascende, mas também aumenta o controle do capitalista sobre os trabalhadores, uma vez que os mesmos, para não perder o emprego, terão que responder ao mesmo ritmo que as máquinas. Isto é, o patrão goza da máquina ou robô para aumentar a produtividade e para aumentar seu poder político sobre os trabalhadores. Ao submeter o trabalhador ao mesmo ritmo da máquina, ritmo esse que ele não comanda, o patrão subjuga a aumentar sua produtividade com relação ao seu trabalho para que o mesmo não venha a perder seu emprego. -/- Podemos sintetizar essa inquirição com uma frase de Giuseppe Tomasi di Lampedusa(13): "é preciso que tudo mude para que tudo se mantenha”. Isto quer dizer que é essencial desenvolver novas tecnologias para a produção e feitios de organização, fazendo com que: 1. Ascenda a produção e, com efeito, o lucro dos capitalistas também maximizem; 2. É importante também que aumente o controle e o poderio do patrão sobre a esfera laboral. Em vista disso, para Karl, a ascensão desenfreada do capitalismo é alicerçada mediante a exploração e imperância da classe trabalhadora pela esfera capitalista. Assim, as esferas sociais esbarram-se e as metamorfoses históricas e sociais se desenrolam. -/- Ante todo o supracitado texto, observemos que de um lado estão os proletários, que reivindicam seus direitos por intermédio de sindicatos, na busca por melhores salários e condições de trabalho. Em contrapartida, estão os burgueses ou os capitalistas, que visam somente a maximização de seus lucros. Logo, ante esse dualismo, existe um embate entre forças sociais completamente divergentes e opostas. Os capitalistas querem maximizar os lucros, e para isso empregam técnicas produtivas cada vez mais sofisticadas; a outra esfera, a dos trabalhadores, resiste, com o objetivo de manter e/ou ampliar suas condições materiais de sobrevivência na sociedade. Temos, assim, um corpo social alicerçado em relações divergentes, que inspiram embates políticos provindos da fragmentação social em classes. -/- Notas: -/- (1) In. AMORIM, H.; BARROS, C. R. de.; MACHADO, I. J. de R. Sociologia Hoje. 1ª. ed. São Paulo: Ática, 2013. 127-129. -/- (2) Estudante do Colégio de Aplicação da Universidade Federal de Pernambuco (2018-2020). Cursa Especialização em História Geral e do Brasil na Universidade Católica de Pernambuco. (3) Atualmente estuda o ensino médio no Colégio de Aplicação da Universidade Federal de Pernambuco (2018-2020). Cursa Inglês e Francês no Instituto Brasileiro de Línguas no Bairro Derby em Recife. Cursa ballet clássico na Escola de Ballet Marisa Queiroga. -/- (4) Bacharelando em Zootecnia pela Universidade Federal Rural de Pernambuco – UFRPE (2019-). Tecnólogo em Agropecuária pelo Instituto Federal de Pernambuco Campus Belo Jardim (2016-2018). Normalista (magistério) pela Escola Estadual Frei Cassiano Comacchio (2014-2017). Professor substituto e de reforço do Colégio de Aplicação da UFPE e do Colégio Santa Maria. Pesquisador assíduo de assuntos com cunho educacional, filosófico, político e social. Contatos: [email protected] / [email protected] e WhatsApp: (82)9.8143-8399. -/- (5) ENGELS, F.; MARX, K. Manifesto do Partido Comunista. Petrópolis: Vozes, 1988. p. 66-67. -/- (6) Para o professor Emanuel Isaque, por burguesia pode-se entender a camada ou classe social de Capitalistas modernos (ao tempo de Marx) ou contemporâneos, proprietários de indústrias ou quaisquer meios lucrativos e de produção social e que empregam por meio do trabalho assalariado, em que o indivíduo trabalha por horas semanais e ao fim do mês é lhe conferido um salário correspondente ao seu trabalho. -/- (7) Para o professor Emanuel Isaque, Sodalismo nada mais é do a doutrina relacionada à tudo que se conecta diretamente com a sociedade, à exemplo, vida sodalícia significa vida em sociedade. Nada mais é do que um simples sinônimo. -/- (8) O termo burguesia é trocado pelo termo elite para designar a classe social que detém o poder político, econômico, etc. -/- (9) Para o professor Emanuel Isaque, por proletariado pode-se entender a classe de trabalhadores assalariados modernos, aos quais não tendo meios próprios de produção nem de subsistência, são reduzidos a vender sua força de trabalho (labour-power) para que possam viver no corpo social capitalista. -/- (10) O professor Emanuel Isaque diz que é sumamente essencial lembrar e salientar que para o filósofo, o trabalho que enfrentamos cotidianamente tem como suma finalidade a geração de lucros para o capitalista. Toda a produção de uma indústria, à exemplo, é organizado de acordo com essa finalidade suprema. Todavia, os proletários ficam apenas com uma pequena parcela equivalente à produção. O resto é exatamente o lucro do capitalista proveniente do labour-power do trabalhador. -/- (11) Uma profícua ampliação do tema poderá ser encontrado em: MAIOR, J. L. S. Um conceito marxista de salário. Germinal: Marxismo e Educação em Debate, Salvador, v. 6, n. 2, p. 95-109, dez. 2014. -/- (12) Nota de Engels à edição inglesa do manifesto do Partido Comunista de 1888. -/- (13) Escritor italiano (1896-1957). -/- -/- SBS - Sociedade Brasileira de Sociologia PUCRS - PPG em Ciências Sociais Avenida Ipiranga, 6681 - Partenon CEP: 90619-900 - Porto Alegre, RS [email protected] -/- Quaisquer meios de reprodução do artigo é extremamente proibida. Os infratores estarão sujeitos à pena de três meses à um ano de prisão conforme artigo 184 do Código Penal e Lei 9.610/98. -/- Todos os direitos reservados para Emanuel Isaque Cordeiro da Silva. ©2019. (shrink)

Bu çalışmada bilginin kazandığı doğru nitelemesi ve bilimsel bilgide doğrunun bir dogma haline gelmesi, kökenleriyle birlikte tartışılacaktır. Bu hususta Karl Popper'ın yanlışlamacı bilim imgesinin anlatıldığı bu çalışmada ikili bir yol izlenecektir. İlki; Popper'ın neye, neden karşı çıktığı üzerine, ikincisi ise bu karşı çıkış sonucunda açılan boşluğun nasıl doldurulduğudur. Dolayısıyla birinci aşama Popper açısından geleneksel imgeye yapılan bir kritik niteliğinde olurken, ikinci aşama ise Poppercı bilim imgesinin serimlendiği bölümü oluşturacaktır. Nihayetinde Popper yenilikleriyle bilimsel düşünüşe yeni bir soluk getirirken, son bölümde (...) sisteminin ne gibi eksiklikler barındırdığı tartışılacaktır. Bu eksiklikler ise Ayer ve Duhem-Quine tezi ile sırasıyla yanlışlamanın mantıksal olarak imkânsızlığı ve kuramın yanlışlanmasında holistik yaklaşımın gerekliliğini kapsayacaktır. (shrink)

In a time which it is not amiss to term “the Dark Ages of logic”, Karl Christian Friedrich Krause stayed not only true to logic but actually did something for its advancement. Besides making systematic use of Venn-diagrams long before Venn, Krause — once more taking his inspiration from Leibniz — propounded what appears to be the first completely symbolic systematic representation of logical forms, strongly suggestive of the powerful symbolic languages that have become the mainstay of logic since (...) the beginning of the 20th century. However, Krause’s limits in logic are also clearly visible: Krause’s method in logic is, in the main, not axiomatic; it is combinatorial. More importantly, Krause remained entirely within the confines of traditional syllogistics, neglecting propositional logic and, of course, first-order relational terms. (shrink)

Walter Reese-Schäfer, Karl-Otto Apel, Zur Einführung (with an Afterword by Jürgen Habermas), Junis Verlag GmbH, Hamburg 1990, 176pp. DM 17.80 -/- The author, presently a freelance writer published in the newspaper “Die Zeit” and the magazine “Stern,” pro­vides in this small book a clear and concise introduction to sources, themes and conclusions in the philosophy of Karl-Otto Apel. Apel, Emeritus Pro­fessor at Frank­furt, and close colleague of Habermas, characterizes his viewpoint as a “transcen­dental pragmatism” in which a Kantian (...) concern for question regarding “the conditions for the possi­bility of some­thing,” (p.10) mixes with deontological discourse-ethics, semeiotic themes from Peirce, an ap­proach to fallibilism, the demand for “final justifica­tions” (Letzt­begründung) and German her­meneutics. In view of the “den­sity and concentration” of Apel’s texts, which often have a “deterrent effect” upon those not already at home with “the phil­osophical language game,” it is the announced aim of this book to provide a work of translation and clarification of Apel’s special­ized efforts --in effect an orientation to Apel’s work. The book divides into an Introduction, 8 chapters and a summary conclusion --with Habermas’ appreciation, “A Master Builder with Hermeneutic Feeling --The Way of Philosopher Karl-Otto Apel,” bringing up the rear. There is also a bibliography of primary and secondary sources and a short table outlining highlights of Apel’s career. The “Introduction” provides a good overview of the aims of the book and gets one started on central themes. (shrink)

Resumen No hay ningún tema fundamental en la fi losofía de Karl Jaspers que no se encuentre vinculado al pensamiento de la comunicación: este pensamiento descansa en la base de la concepción jaspersiana de la verdad, de la razón; de la libertad; de la trascendencia; de la fe fi losófi ca; de la autenticidad existencial; del fi losofar como “conversión” radical del pensamiento con vistas a la posible existencia y de la propia concepción de la aclaración existencial. El presente (...) ensayo aborda la fi losofía de la comunicación de K. Jaspers en su centralidad y signifi cación para el fi losofar en nuestro tiempo. -/- Abstract There is no fundamental issue in the philosophy of Karl Jaspers without some linking to the communication’s thinking: this thought lies at the basis of jaspersian conception of truth, reason, freedom, transcendence, philosophical faith, existential authenticity. Communication means philosophizing as radical “conversion” of thinking with a view to possible existence and the very concept of existential enlightenment. This paper discusses the philosophy of communication of K. Jaspers in its centrality and its signifi cance for the philosophical consciousness in our time. -/- . (shrink)

A review of the volume that brings together K.R. Popper's writings on deductive logic and its foundations. I emphasize Popper's inferentialist position in his earlier articles and Carnap's influence on many of his logical ideas (an interesting letter from Carnap to Popper is also summarised in the review).

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

According to internalism about rationality, the ir/rationality of a subject depends only on how things appear from her subjective perspective. According to culpabilism, rationality is a normative standard such that violations of rationality are (at least sometimes) blameworthy. According to a classical line of reasoning, culpabilism entails internalism. I argue that, to the contrary, culpabilism entails that internalism is false. The internalist cannot accommodate the possibility of culpable irrationality.

This paper explores how transformative experience generates decision-making problems of particular seriousness in medical settings. Potentially transformative experiences are especially likely to be encountered in medicine, and the associated decisions are confronted jointly by patients and clinicians in the context of an imbalance of power and expertise. However in such scenarios the principle of informed consent, which plays a central role in guiding clinicians, is unequal to the task. We detail how the principle’s assumptions about autonomy, rationality and information handle (...) transformative experiences poorly, appealing to several difficult cases for medical decision-making to illustrate the resulting problem, and we consider how the existing literature on complications with consent fails to offer a resolution. We argue that recognition of the problem has a role to play in achieving a more effective response to transformative decisions. In Sect. 1 we introduce several representative cases of challenging patient decision-making that clinicians might face. In Sect. 2 we detail how transformative experience has been analysed in the recent literature, before outlining in Sect. 3 the theoretical basis of the principle of informed consent, which plays a central role in how clinicians are expected to support decision-making. In Sect. 4, having laid the groundwork for a clear description, we return to the cases given in Sect. 1 to confirm how their transformative nature presents a problem: either clinicians treat the decisions faced by these patients as ‘normal’, encouraging them to focus on information provision that patients may be unable to act on, or they treat them as transformative, in which case they lack the resources to recognise whether they are helping patients make (subjectively) good decisions. In Sect. 5 we argue that the existing literature does not offer any escape from this problem. We close in Sect. 6 by noting the significant impact that appreciating the problem of transformative experience could have on supporting transformative decisions in medicine and briefly suggesting how we might aim to develop new approaches to dealing with these. (shrink)

Historical research has recently made it clear that, prior to Austin and Searle, the phenomenologist Adolf Reinach (1884-1917) developed a full-fledged theory of speech acts under the heading of what he called "social acts". He we consider a second instance of a speech act theory avant la lettre, which is to be found in the common sense philosophy of Thomas Reid (1710-1796). Reid’s s work, in contrast to that of Reinach, lacks both a unified approach and the detailed analyses of (...) pertinent examples. But his writings leave no doubt that he is acutely aware of the very problems concerning language structure and use out of which contemporary speech act theory has evolved and that he goes a good way towards solving these problems in the spirit of the modern theory. (shrink)

In recent years, several philosophers - including Joshua Gert, Douglas Portmore, and Elizabeth Harman - have argued that there is a sense in which morality itself does not treat moral reasons as consistently overriding.2 My aim in the present essay is to develop and extend this idea from a somewhat different perspective. In doing so, I offer an alternative way of formalizing the idea that morality is modest about the weight of moral reasons in this way, thereby making more explicit (...) the connections between this thesis and similar issues in the epistemic sphere. In addition, I discuss how these ideas can transform our thinking about familiar questions in ethics such as the nature of self-effacement, the significance of reflective endorsement, the weight that moral reasons ought to be given in all things consideration, and the plausibility of “indirect” moral theories. Finally, I show that these ideas are compatible even with pictures of morality – such as Kant’s – on which morality might seem to anything but modest about its own importance. In doing so, I stress that it is possible to see morality as modest about the weight of specifically moral reasons, while also seeing all practical reasons as grounded in morality more indirectly – namely, by seeing morality as determining the weight that both moral and non-moral considerations deserve to have in all things considered deliberation. (shrink)

Contemporary forms of Kantian constitutivism generally begin with a conception of agency on which the constitutive aim of agency is some form of autonomy or self-unification. This chapter argues for a re-orientation of the Kantian constitutivist project towards views that begin with a conception of rationality on which both theoretical and practical rationality aim at forms of understanding. In a slogan, then, understanding-first as opposed to autonomy-first constitutivism. Such a view gives the constitutivist new resources for explaining many classes of (...) reasons, while also offering a new way of understanding the unity of theoretical and practical reason. The chapter concludes by arguing that the resulting view is best understood, not so much as an alternative to autonomy-first constitutivism, but as a complement to it. (shrink)

A number of logicians and philosophers have turned their attention in recent years to the problem of developing a logic of interrogatives. Their work has thrown a great deal of light on the formal properties of questions and question-sentences and has led also to interesting innovations in our understanding of the structures of performatives in general and, for example, in the theory of presuppositions. When, however, we examine the attempts of logicians such as Belnap or Åqvist to specify what, precisely, (...) a question is, or what it is to ask or raise a question, then what we are offered is somewhat less illuminating. Two alternative reductionist accounts seem in particular to have gained most favor: questions are identified either as special sorts of statements, or as special sorts of requests. As we hope will become clear in what follows, neither of these accounts is even nearly adequate; and matters are not improved if questions are identified, by force majeure, as combinations of statements and requests. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Over the last two decades, Kant’s name has become closely associated with the “constitutivist” program within metaethics. But is Kant best read as pursuing a constitutivist approach to meta- normative questions? And if so, in what sense? In this essay, I’ll argue that we can best answer these questions by considering them in the context of a broader issue – namely, how Kant understands the proper methodology for philosophy in general. The result of this investigation will be that, while Kant (...) can indeed be read as a sort of constitutivist, his constitutivism is ultimately just one instance of a much more general approach to philosophy – which treats as fundamental our basic, self-conscious rational capacities. Thus, to truly understand why and how Kant is a constitutivist, we need to consider this question within the context of his more fundamental commitment to “capacities-first philosophy”. (shrink)

A brief account of karma and transmigration is followed by an introduction to Indian ways of assessing arguments. The body of the work canvasses the systems of Nyaya Vaisesika, Buddhism, Jainism, Samkhya and Advaita Vedanta.

In this article I offer an opinionated overview of the central elements of Kant’s philosophical methodology during the critical period. I begin with a brief characterization of how Kant conceives of the aims of human inquiry – focusing on the idea that inquiry ideally aims at not just cognition (Erkenntnis), but also the more demanding cognitive achievements that Kant labels insight (Einsehen) and comprehension (Begreifen). Then I explore the implications of this picture for philosophy — emphasizing Kant’s distinction between critical (...) and doctrinal phases of philosophical inquiry, with the first of these playing both a negative and a positive role with respect to the second. Then, I will argue that this positive role is possible, according to Kant, only insofar as philosophy follows what I call a “capacities-first” methodology – that is, one that treats basic cognitive capacities (such as reason) and their self-conscious activities as fundamental (in both a cognitive sense and in an explanatory sense) for the sort of philosophy human beings are capable of. It is this methodology, I will argue, that allows Kant to introduce the first principles that philosophy in its doctrinal phase requires in a manner that is neither arbitrary nor (at least obviously) incompatible with Kant’s own critical restrictions on cognition. I conclude by discussing some of the implications of this methodological picture – including the methodological significance of self-consciousness and regressive or “transcendental” arguments, Kant’s distinction between analytic and synthetic methods in philosophy, and Kant’s conception of reason as autonomous. (shrink)

The teleosemantic indeterminacy problem has generated much discussion but no consensus. One possible solution is to accept indeterminacy as a real feature of some representations. I call this view “indeterminacy realism.” In this paper, I argue that indeterminacy realism should be treated as a serious option. By drawing an analogy with vagueness, I try to show that accepting the reality of indeterminacy would not be catastrophic for teleosemantics. I further argue that there are positive reasons to endorse indeterminacy realism. I (...) end the paper by arguing that indeterminacy realism need not generalize viciously to the case of propositional attitudes. (shrink)

The article presents J. Kmita’s methodological interpretation of selected cognitive methods used by K. Marx. Those methods were (and I believe they still are) significant for the social sciences and the humanities, even a century after they had been developed. J Kmita’s interpretation reveals specificity of epistemic procedures carried out by the author of “Capital” and emphasizes contemporary actuality of Marx’s epistemological ideas. To achieve that aim, Kmita refers to the concepts established in the field of philosophy of science of (...) his time. According to J. Kmita, the attractiveness of Marx’s approach lies in the opportunity to develop a methodological interpretation of Marx philosophy, which in turn enables the formation of a unique theory of science development, alternative to those provided by logical positivism, falsificationism, neopragmatism or sociology of knowledge. Such theory would combine the perspective of sociology of knowledge with an epistemological approach to the development of science. (shrink)

This article argues the following points. The Hobbesian hypothesis, which we define as the claim that all people are better off under state authority than they would be outside of it, is an empirical claim about all stateless societies. It is an essential premise in most contractarian justifications of government sovereignty. Many small-scale societies are stateless. Anthropological evidence from them provides sufficient reason to doubt the truth of the hypothesis, if not to reject it entirely. Therefore, contractarian theory has not (...) done what it claims to do: it has not justified state sovereignty to each person subject to it by demonstrating that they benefit from that authority. To be justified in contractarian terms, states have to do something to improve the living standards of disadvantaged people under their rule. (shrink)

Much contemporary ontological inquiry takes place within the so-called ‘Quinean tradition’ but, given that some aspects of Quine’s project have been widely abandoned even by those who consider themselves Quineans, it is unclear what this amounts to. Fortunately recent work in metaontology has produced two relevant results here: a clearer characterisation of the metaontology uniting the aforementioned Quineans, most notably undertaken by Peter van Inwagen, and a raft of criticisms of that metaontology. In this paper I critique van Inwagen’s Quinean (...) metaontology, finding that certain challenges, supplemented by pressure to reflect more closely Quine’s work, should drive Quineans to adopt a stronger metaontology incorporating more of Quine’s radical views. I conclude that while van Inwagen’s Quineanism is problematic there are prospects for a viable, more wholeheartedly Quinean, metaontology. (shrink)

In this essay, I will outline a novel strategy for using constitutivist ideas from Kantian metaethics to critique social practices and institutions. In doing so, I do not mean to defend this model of critique as the only viable form of social and political critique, even within a Kantian framework – nor, indeed, as always the most appropriate. But I hope to show that it provides us with a form of critique that allows us to (i) develop a robust critique (...) of many social practices (ii) on both epistemic and practical grounds, while nonetheless (iii) beginning from a perspective that is, in some sense, internal – or better, immanent – to the practice in question. Thus, if we are looking for a form of social critique that is neither purely epistemic nor merely external – which, in other words, allows us to critique social practices on something like their own terms as practically irrational – this method should be attractive for philosophers with Kantian (or post-Kantian) sympathies. At the heart of this conception of critique lies in the idea that social practices may be thought of as attempts at (some form of) collective practical understanding. As I will explain more below, this way of thinking about the rationality of social practices may be seen as the product of applying a general (post-Kantian) model of rationality, which I have developed elsewhere, to the rationality of social collectives or practices. (shrink)

Consider the opening sentence of Tolkien’s The Hobbit: In a hole in the ground there lived a hobbit. By writing this sentence, Tolkien is making a fictional statement. There are two influential views of the nature of such statements. On the pretense view, fictional discourse amounts to pretend assertions. Since the author is not really asserting, but merely pretending, a statement such as Tolkien’s is devoid of illocutionary force altogether. By contrast, on the alternative make-believe view, fictional discourse prescribes that (...) the reader make-believe the content of the statement. In this paper, we argue that neither of these views is satisfactory. They both fail to distinguish the linguistic act of creating the fiction, for instance Tolkien writing the sentence above, from the linguistic act of reciting it, such as reading The Hobbit out loud for your children. As an alternative to these views, we propose that the essential feature of the author’s speech act is its productive character, that it makes some state of affairs obtain in the fiction. Tolkien’s statement, we argue, has the illocutionary force of a declaration. (shrink)

Starting from the problem of tolerance in a multicultural society, the author undermines the limits of a classical‐liberal foundation (negative tolerance) and suggests the need for a new meaning: a positive concern of tolerance implying appreciation of a variety of social cultures and value traditions. On an ethical level, positive tolerance can be grounded in the Discourse Theory, developing the classical Kantian deontological ethics in a transcendental‐pragmatic and in a transcendental‐hermeneutic sense. In this way, discourse ethics can answer two questions (...) posed by tolerance in a multicultural society: the duty to support all in the pursuit of their ideals and realize positive tolerance as well as its restrictions. (shrink)

Karl Pfeifer attempts to present a coherent view of panentheism that eschews Pickwickian senses of “in” and aligns itself with, and builds upon, familiar diagrammed portrayals of panentheism. The account is accordingly spatial-locative and moreover accepts the proposal of R.T. Mullins that absolute space and time be regarded as attributes of God. In addition, however, it argues that a substantive parthood relation between the world and God is required. Pfeifer’s preferred version of panpsychism, viz. panintentionalism, is thrown into the (...) mix as an optional add-on. On this account, God is conceived of as a “spiritual field” whose nature can be made more intelligible by regarding “God” as having a mass-noun sense in some contexts. Pfeifer closes with the suggestion that we look to topology and mereology for further development of the position outlined in his paper. (shrink)

The essay provides an account of the development of Reinach’s philosophy of “Sachverhalte” (states of affairs) and on problems in the philosophy of law, leading up to his discovery of the theory of speech acts in 1913. Reinach’s relations to Edmund Husserl and to the Munich phenomenologists are also dealt with.

With respect to the topic of “powers and abilities,” most readers will associate David Hume with his multi-pronged critique of traditional attempts to make robust explanatory use of those notions in a philosophical or scientific context. But Hume’s own philosophy is also structured around the attribution to human beings of a variety of basic faculties or mental powers – such as the reason and the imagination, or the various powers involved in Hume’s account of im- pressions of reflection and the (...) passions. Indeed, there is a clear case to be made that, despite his deflationary account of our concept of power, Hume continues to treat certain basic powers or faculties as forming the explanatory bedrock for his new “science of man”. In this essay, I will discuss how this apparent conflict between the “critical” (if not outright skeptical) and “constructive” aspects of Hume’s discussion of powers and abilities is best resolved – with special attention to the question of how this illuminates Hume’s place in the development of early modern conceptions of the proper method for philosophy. (shrink)

We provide an analysis of the public's having warranted epistemic trust in science, that is, the conditions under which the public may be said to have well-placed trust in the scientists as providers of information. We distinguish between basic and enhanced epistemic trust in science and provide necessary conditions for both. We then present the controversy regarding the connection between autism and measles–mumps–rubella vaccination as a case study to illustrate our analysis. The realization of warranted epistemic public trust in science (...) requires various societal conditions, which we briefly introduce in the concluding section. (shrink)

The Sleeping Beauty problem—first presented by A. Elga in a philosophical context—has captured much attention. The problem, we contend, is more aptly regarded as a paradox: apparently, there are cases where one ought to change one’s credence in an event’s taking place even though one gains no new information or evidence, or alternatively, one ought to have a credence other than 1/2 in the outcome of a future coin toss even though one knows that the coin is fair. In this (...) paper we argue for two claims. First, that Sleeping Beauty does gain potentially new relevant information upon waking up on Monday. Second, his credence shift is warranted provided it accords with a calculation that is a result of conditionalization on the relevant information: “this day is an experiment waking day” (a day within the experiment on which one is woken up). Since Sleeping Beauty knows what days d could refer to, he can calculate the probability that the referred to waking day is a Monday or a Tuesday providing an adequate resolution of the paradox. (shrink)

Neo-Kantianism is common conceived as a philosophy ‘from above’, excelling in speculative constructions – as opposed to the attitude of patient description which is exemplified by the phenomenological turn ‘to the things themselves’. When we study the work of Emil Lask in its relation to that of Husserl and the phenomenologists, however, and when we examine the influences moving in both directions, then we discover that this idea of a radical opposition is misconceived. Lask himself was influenced especially by Husserl’s (...) Logical Investigations, and Husserl, especially in his later writings, was in some respects closer to Kant than were the Neo-Kantians. The contrast between the two philosophers can be illustrated by looking at their view of the objects of judgment; for Lask, as for Kant, judgment can relate to the thing as such only in an indirect way. The world of judgment is a collection of ‘imitations holding a secondary position’. It is cut apart from the plain world of real things by what Lask calls a ‘chasm of artificiality and imagery’. For Husserl, in contrast, the object of judgment is a ‘Sachverhalt’ or state of affairs, something ontologically ‘positive’ in the sense that it is an entity in its own right and does not point beyond itself in the manner of a mere sign or proxy for something else. (shrink)

In manuscripts of 1930-1 Johannes Daubert, principal member of the Munich board of realist phenomenologists, put forward a series of detailed criticisms of the idealism of Husserl’s Ideas I. The paper provides a sketch of these criticisms and of Daubert’s own alternative conceptions of consciousness and reality, as also of Daubert’s views on perception, similar, in many respects, to those of J. J. Gibson.